چرت و پرت

برف سفید بارید در حالیکه داشتم روی دسته ی صندلی تصویر یه صندلی و چراغ رو با چند تا درخت و برف توی یه شب برفی میکشیدم

.

.

.

من نمیخوام توجه اونا رو جلب کنم

نمیخوام اینطوری باشه

از اونا نمیترسم و میترسم.‌

.

ورزش میکنم

مرخصی گرفتم

برنامه ای نریختم هنوز

پس فردا آخرین امتحانمه

چون عاقلانه و با تعهد و تلاش انتخاب نمیکنم محکوم به رفتنم

نباید به هیچی وابسته بشی چون بی قیدی متعهد نیستی پس متعلق هم نیستی

برای آدمایی مثل من باید هیچ وقت بارمون زمین نذاریم

بی سر و سامون و خونه به دوش و بی اهمیت به همه چیز

از عقلت استفاده کن تصمیم بگیر بهش تعهد بده و متعهد بمون پیوسته تلاش کن آخرش اون چیزی که بهش میرسی خونه توه دیگه کسی نمیتونه از اونجا بیرونت کنه تو اونو با اشک و عرقت ساختی.

(شب .،بیدار شو

_ولی من شبم،چطور بیدار شم؟)

پ.ن

[ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾

سوگند به آسمان و به چیزی که در شب پدیدار می شود؛ (۱)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾

و تو چه می دانی چیزی که در شب پدیدار می شود، چیست؟ (۲)

النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾

همان ستاره درخشانی است که پرده ظلمت را می شکافد. (۳)

إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾

هیچ کس نیست مگر اینکه بر او نگهبانی است. (۴)

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾

پس انسان باید با تأمل بنگرد که از چه چیز آفریده شده است؟ (۵)

خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿۶﴾

از آبی جهنده آفریده شده است؛ (۶)

یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾

[آبی که] از صلب مرد و از میان استخوان های بیرون می آید. (۷)

إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾

بی تردید خدا بر بازگرداندن انسان [پس از مرگش] تواناست، (۸)

یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾

روزی که رازها فاش می شود. (۹)

فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾

پس انسان را [در آن روز در برابر عذاب] نه نیرویی است و نه یاوری. (۱۰)

وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾

سوگند به آسمان که دارای باران فراوان و پرریزش است. (۱۱)

وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾

و سوگند به زمین که [برای جوشیدن چشمه ها و کشت و زرع و روییدن نباتات] دارای شکاف است. (۱۲)

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾

بی تردید که این قرآن، سخنی جداکننده [میان حق و باطل] است (۱۳)

وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾

و آن هرگز شوخی نیست. (۱۴)

إِنَّهُمْ یَكِیدُونَ كَیْدًا ﴿۱۵﴾

آنان همواره [برای خاموش کردن نور حق] حیله می کنند (۱۵)

وَأَكِیدُ كَیْدًا ﴿۱۶﴾

و من [هم در برابر آنان] چاره و تدبیری [مناسب] می کنم. (۱۶)

فَمَهِّلِ الْكَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿۱۷﴾

پس کافران را مهلت ده و مدت اندکی آنان را در این حالی که هستند، واگذار. (۱۷)]

(شب .،بیدار شو

_ولی من شبم،چطور بیدار شم؟)

پ.ن

[ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾

سوگند به آسمان و به چیزی که در شب پدیدار می شود؛ (۱)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾

و تو چه می دانی چیزی که در شب پدیدار می شود، چیست؟ (۲)

النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾

همان ستاره درخشانی است که پرده ظلمت را می شکافد. (۳)

إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾

هیچ کس نیست مگر اینکه بر او نگهبانی است. (۴)

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾

پس انسان باید با تأمل بنگرد که از چه چیز آفریده شده است؟ (۵)

خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿۶﴾

از آبی جهنده آفریده شده است؛ (۶)

یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾

[آبی که] از صلب مرد و از میان استخوان های بیرون می آید. (۷)

إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾

بی تردید خدا بر بازگرداندن انسان [پس از مرگش] تواناست، (۸)

یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾

روزی که رازها فاش می شود. (۹)

فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾

پس انسان را [در آن روز در برابر عذاب] نه نیرویی است و نه یاوری. (۱۰)

وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾

سوگند به آسمان که دارای باران فراوان و پرریزش است. (۱۱)

وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾

و سوگند به زمین که [برای جوشیدن چشمه ها و کشت و زرع و روییدن نباتات] دارای شکاف است. (۱۲)

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾

بی تردید که این قرآن، سخنی جداکننده [میان حق و باطل] است (۱۳)

وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾

و آن هرگز شوخی نیست. (۱۴)

إِنَّهُمْ یَكِیدُونَ كَیْدًا ﴿۱۵﴾

آنان همواره [برای خاموش کردن نور حق] حیله می کنند (۱۵)

وَأَكِیدُ كَیْدًا ﴿۱۶﴾

و من [هم در برابر آنان] چاره و تدبیری [مناسب] می کنم. (۱۶)

فَمَهِّلِ الْكَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿۱۷﴾

پس کافران را مهلت ده و مدت اندکی آنان را در این حالی که هستند، واگذار. (۱۷)]

حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید

هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب

فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست

بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو

نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

ای گدایان خرابات خدا یار شماست

چشم انعام مدارید ز انعامی چند

پیر میخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش

که مگو حال دل سوخته با خامی چند

حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت

کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

که چو سر و پای بند است و چو لاله داغ دارد

سر ما فرو نیاید به کمان ابروی کس

 که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد

ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم

 تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد

 به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله

به ندیم شاه ماند که به کف اَیاغ دارد

 شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن

 مگر آنکه شمع رویت به رهم چراغ دارد

 من و شمع صبحگاهی سزد اَر به هم بگرییم

 که بسوختیم و از ما بُت ما فراغ دارد 

سزدم چو ابر بهمن که برین چمن بگریم 

طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد 

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ 

که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

با اینکه میدونم نمیفهمن بازم توضیح میدم باز نمیفهمن باز هم دوباره دوباره دوباره. .بازم نمیفهمن میزنن به مسخره بازی عصبی میشم عصبی میشن

من فقط میخوام بفهمن

اونا نمیفهمن

نمیخوام توهین کنم

فقط میخوام بفهمن دور باطل

اگه نگم دلم میسوزه اگه بگم اعصابم خورد میشه

تو بگو چی کنم؟

.

اگه بعدا رابطه ای ساختم مطمئن میشم کسی باشه که بفهمه آروم باشه

شعور داشته باشه یه قطره شعور

هرچند در جوار اینا منم دیگه دارم بیشعور تمام میشم.

سوالی که این روزا از خودم میپرسم از کی به بعد ایمان آوردم که از پس هیچ کاری برنمیام؟؟؟

.

من شبم

میشنوم که بقیه میگن و گاهی خودمم نشونه میبینم که چیزایی تو وجودم هست

ینی همچین هم بیوجود و بی چیز نیستم

ولی. وقتی خودمو نگاه میکنم چیزی نمیبینم

فنا.

عکس فنای کلاس کارگاه با اون پالتو خرسی قهوه ای رو با نصف صورت فنام اون سال بالایی احمق گذاشته بود استوری.

.

با همه دعوا میکنم بی احترامی میکنم

اونا نمیفهمن یا من اینجوری فک میکنم

تک بعدی و مسخره

بی چیز و پر صدا. هر چند خیلی وقته صدایی ازم درنیومده

روم نمیشه که .

با یکی حرف زدم و نتیجه این بود که لااقل دست از جنگ و جدال با خودم برداشتم. اتفاق خوبیه.

کنکور کنکور کنور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور کنکور. .    .

. این روزا عصبیم با ذهن خالی و پوچ

با روحی سردر گم 

.

چی بگم؟؟؟حالا دلیل حرف نزدنمو میبینی؟؟

.

رسماً آبروی خودمو بردم

چیزیم نخوندم

این نیمه رو از دست دادم

نمیدونم قراره چی بشه

.

خدای من

حتی لیاقت ندارم خدامو صدا کنم

کلا همه جوره messed up.

نمیخوام فوش بدم یا حواس پرت کنم

یا تقصیر بندازم گردن کس دیگه

فقط موندم.

موندم.

احمقانه است

کاش لااقل اعصابم fine بود.

من میدونم چی میخوام. اسکار و نقد و نوبل و اینچیزا همش بهانه است

به خدا بگو یه درصد دلم واسه حتی یکیشون رفته باشه

من فقط نمیخوام تو زحمت بیوفتم واسه اینه که اینقدر بهانه میارم

واسه اینه که اینقدر حواسمو پرت میکنم

وگرنه واضح و مشخص میدونم چی میخوام

خیلی رقت انگیز و حال بهم زنه جوری که میخواد بمیره و از همه چی دست کشیده حالمو بهم میزنه

انگار منتظر مرگ نشسته و من حالم بهم میخوره

رقت انگیز و حق به جانب، اون یکی هم فقط ‌کار خودشو میکنه و اصلا حرف حالیش نیست

و من از همه احمق ترم. من اون کسی هستم که با دیوانگان بحث میکنه و عصبانی میشه

اول بدون طرف مقابلت کیه و چکاره ست بعد ازش انتظار داشته باش

آیا از بی منطق های از خود راضی که در نادانی خود دست و پا میزنند و به خود ایمان دارند انتظار رفتار معقولانه میتوان داشت؟

پس خودت را دوباره بررسی کن. تویی که میخواهی معقول باشی اول شرط عقل اینست که از هر کس به تناسب شخصیتش انتظار داشت.

و کسی که بر نادانی خشم بگیرد که چرا عاقلانه رفتار نمیکند آیا خود نادان نیست؟

و اصلا کسی که خشمگین شود عاقل است؟